De overheid en informatica zijn nooit goeie vrienden geweest. Terwijl de zakenwereld welgezwind de 21ste eeuw binnenwalste met cloudcomputing en social media als de voornaamste troefkaarten, bleef de overheid steken in het era van mainfraim computers en groen-op-zwarte schermen.
Op enkele geslaagde projecten na heeft de overheid de trein totaal gemist. De poging om justitie te informatiseren is op een sisser afgelopen. Niet enkel was het een totale mislukking, ze heeft ook handen vol geld gekost.
Het lijkt erop dat beleidsmakers die dergelijke projecten moeten begeleiden, een chronisch tekort aan doorzicht en kennis van zake hebben. Neem nu heel het systeem van gezondheidszorg.
U gaat naar de dokter en u betaalt 23,32 €. Hiervoor krijgt u een attest van de huisarts waarmee u dan naar een mutualiteit naar keuze kan stappen, die u 17,32 of 19,32 € terug betaalt, al naar gelang u een globaal medisch dossier heeft bij die arts of niet. In principe moet u dus eigenlijk maar 4 of 6 € betalen. Maar door de omslachtige regeling moet je die 17 of 19 euro eerst voorschieten. Belachelijk, nietwaar? Vooral omdat het zoveel eenvoudiger kan. Met een globaal register, gelinkt aan de kruispuntbank, kan elke huisarts of specialist alleen het remgeld aanrekenen. De registratie van de consultaties gebeuren in dat globaal register, zodat de overheid (waarom nog mutualiteiten nodig?) elke maand het overige bedrag storten aan de arts.
Zo ook met het voorschrijven van medicijnen. Nu moet je bij je huisarts een papiertje gaan halen met de naam, hoeveelheid en type, alsook hoe vaak je het moet nemen. Wat is er nu eenvoudiger dan dit op te nemen in het globaal register zodat je maar gewoon naar je apotheker hoeft te gaan, die consulteert het register en geeft je het juiste medicijn mee. Op die manier worden vergissingen met onleesbaar geschrift uitgesloten. Bovendien hoeven mensen, die levenslang dezelfde medicatie moeten nemen, niet telkens naar de huisarts – en betalen daar uiteraard een consultatie voor – om weer een nieuw papiertje te halen.
Nog een voorbeeld : wanneer je bij een ongeval thuis of op het werk een ambulance nodig hebt, moet er eerst een gewone ambulance met verpleging ter plaatse komen, en die moeten beslissen of het noodzakelijk is om een dokter op te roepen. Op die manier gaat er kostbare tijd verloren. Nochtans zijn de meeste mensen van de hulpcentrale getraind om de juiste vragen te stellen en op die manier te evalueren of een dokter nodig is. Maar dat mag niet van de wet. Deze omslachtige procedure heeft al verschillende mensen het leven gekost.
Ik kan me voorstellen dat sommige artsen deze oplossing niet zien zitten, omdat een deel van hun inkomen afhangt van deze voorschriften. Maar hoe je het ook draait of keert, het is nadelig voor het systeem van de sociale zekerheid. En met een groeiende bevolking die ouder en ouder wordt, is het zaak om zo efficient mogelijk om te springen met de beschikbare middelen. Veel efficienter dan nu het geval is. Minister Van Deurzen, u bent aan zet nu!
M.J. Cooreman 